Πρόκειται για σπάνια πάθηση, που προσβάλλει συχνότερα τις γυναίκες, συχνά μετά από μία ιογενή λοίμωξη της ανώτερης αεροφόρου οδού.
Κλινικές εκδηλώσεις της νόσου είναι η κόπωση, η αδυναμία, η απώλεια βάρους, η επώδυνη διόγκωση του θυρεοειδούς αδένα που ακτινοβολεί στην κάτω γνάθο ή στο έξω αυτί.
Σε κάποιους ασθενείς μπορεί να απουσιάζει ο πόνος (‘λανθάνουσα’ ή ‘κρύφια’ θυρεοειδίτιδα).
Χαρακτηριστική είναι η αύξηση της ταχύτητας καθίζησης ερυθρών (ΤΚΕ) και των επιπέδων γ-σφαιρίνης ορού.
Η πρόσληψη ραδιενεργού ιωδίου είναι πολύ μικρή ή και ελάχιστη, σε συνδυασμό με αυξημένα ή φυσιολογικά επίπεδα θυρεοειδικών ορμονών.

​

Η θεραπεία συνίσταται στην χορήγηση μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών φαρμάκων ή κορτιζόνης (σπανιότερα).
Η πάθηση σχεδόν πάντα υφίεται αφ’ ευαυτής (αυτόματα) μετά την πάροδο λίγων εβδομάδων.

​

Χειρουργική επέμβαση (θυρεοειδεκτομή) ενδείκνυται στις σπάνιες περιπτώσεις στις οποίες η θυρεοειδίτιδα επιμένει παρά την χορήγηση στεροειδών για αρκετό χρονικό διάστημα (μηνών).