Επιμένων – υποτροπιάζων υπερπαραθυρεοειδισμός – Προεγχειρητικός εντοπισμός

Επιιμένων / υποτροπιάζων υπερπαραθυρεοειδισμός: προεγχειρητικός εντοπισμός.

Ο επιμένων/υποτροπιάζων υπερπαραθυρεοειδισμός είναι μία δυνητικά δύσκολη παθολογική κατάσταση όσον αφορά την αντιμετώπισή της. Συνηθέστατα οφείλεται σε έκτοπο ή και υπεράριθμο αδένωμα παραθυρεοειδούς. Μπορεί επίσης να οφείλεται στην ύπαρξη διπλού αδενώματος ή διάχυτης υπερπλασίας των παραθυρεοειδών που δεν διαγνώσθηκε πριν την αρχική επέμβαση. Πολύ συχνά οφείλεται επίσης και στην απειρία του χειρουργού που εκτελεί την αρχική επέμβαση.

Ο προεγχειρητικός εντοπισμός της θέσης του αδενώματος είναι χρήσιμος για τον χειρουργό στην αρχική επέμβαση. Επιπλέον, προσφέρει τη δυνατότητα εκτέλεσης της ελάχιστα επεμβατικής παραθυρεοειδεκτομής.

Αντίθετα, στην περίπτωση του ασθενούς που υποβάλλεται σε νέα χειρουργική επέμβαση λόγω επιμένοντος ή υποτροπιάζοντος υπερπαραθυρεοειδισμού ο προεγχειρητικός εντοπισμός ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΧΡΗΣΙΜΟΣ ΑΛΛΑ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΣ. Χωρίς τις εξετάσεις προεγχειρητικού εντοπισμού οι πιθανότητες εκ νέου αποτυχίας της επέμβασης για την αντιμετώπιση του υπερπαραθυρεοειδισμού είναι απαγορευτικά υψηλές (έως 40 %). Αντίθετα, με την βοήθεια των εξετάσεων προεγχειρητικού εντοπισμού τα ποσοστά επιτυχίας είναι αρκετά ικανοποιητικά (> 95 %).

Η χρήση των μεθόδων προεγχειρητικού εντοπισμού σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να γίνεται με προσοχή, χρησιμοποιώντας αρχικά τις κλασικές μεθόδους. Αν οι μέθοδοι αυτές δεν βοηθήσουν στον εντοπισμό του αδενώματος θα πρέπει να γίνει επιλεκτικά χρήση και των λοιπών διαγνωστικών μεθόδων (συμπεριλαμβανομένων και των επεμβατικών).

Η σημασία της εμπειρίας

Για τον επιτυχή προεγχειρητικό εντοπισμό χρειάζεται εμπειρία από την πλευρά του απεικονιστή. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα όσον αφορά το υπερηχογράφημα.

Το ίδιο ισχύει και για τη χειρουργική αντιμετώπιση του επιμένοντος / υποτροπιάζοντος υπερπαραθυρεοειδισμού. Θα πρέπει να τονιστεί ότι οι επανεπεμβάσεις για επιμένοντα ή υποτροπιάζοντα ΡΗΡΤ είναι τεχνικά δύσκολες. Παράλληλα, συνοδεύονται από μεγαλύτερο κίνδυνο εμφάνισης επιπλοκών. Για το λόγο αυτό οι επεμβάσεις αυτές θα πρέπει να επιχειρούνται από χειρουργό που να διαθέτει αποδεδειγμένα μεγάλη εμπειρία και ενδιαφέρον στη χειρουργική των ενδοκρινών αδένων.