Πρωτοπαθής υπερπαραθυρεοειδισμός – Υπερπαραθορμοναιμία με νορμοασβεστιαιμία

Πρωτοπαθής υπερπαραθυρεοειδισμός – Υπερπαραθορμοναιμία με νορμοασβεστιαιμία μετά επιτυχή παραθυρεοειδεκτομή.-Σε ασθενείς με διάγνωση ‘ πρωτοπαθής υπερπαραθυρεοειδισμός’, παρατηρείται συχνά αύξηση των επιπέδων παραθορμόνης (ΡΤΗ) (συνήθως οριακή) σε συνδυασμό με φυσιολογικά επίπεδα ασβεστίου μετά από επιτυχή παραθυρεοειδεκτομή. Το φαινόμενο αυτό απαντάται σε ποσοστό που κυμαίνεται ευρέως από 9 % έως 62 %.

Στο φαινόμενο αυτό εμπλέκονται πολλοί παθογενετικοί μηχανισμοί (όπως έλλειμμα βιταμίνης D, σύνδρομο «πεινασμένου οστού», αντίσταση στην παραθορμόνη κλπ.). Πιο σημαντικός μηχανισμός θεωρείται ότι είναι η αντιρροπιστική απάντηση του οργανισμού στην αποκατάσταση (‘επαναμετάλλωση’) των βλαβών των οστών που έχουν αναπτυχθεί λόγω του υπερπαραθυρεοειδισμού πριν την επέμβαση. Η ‘επαναμετάλλωση’ των οστών παρατηρείται σε διάστημα 1 έως 2 χρόνων μετά την επέμβαση, μπορεί όμως να συνεχιστεί και μέχρι 4 χρόνια μετά την παραθυρεοειδεκτομή.

Η αύξηση των επιπέδων παραθορμόνης ορού με φυσιολογικά επίπεδα ασβεστίου ορού είναι ένα παροδικό φαινόμενο. Στις περισσότερες περιπτώσεις υποχωρεί μέσα στους 6 πρώτους μήνες μετά την επέμβαση. Σχεδόν σε όλους τους ασθενείς τα επίπεδα ΡΤΗ αποκαθίστανται στα φυσιολογικά μέσα στα δύο επόμενα χρόνια από την επέμβαση. Εξαιρετικά σπάνια, η αντιρροπιστική αυτή αύξηση των επιπέδων ΡΤΗ μπορεί να διαρκέσει για ακόμη μεγαλύτερο διάστημα (μέχρι και 15 χρόνια).

Οι ασθενείς με νορμοασβεστιαιμική υπερπαραθορμοναιμία μετά από θεραπευτική παραθυρεοειδεκτομή (όταν υπάρχει πρωτοπαθής υπερπαραθυρεοειδισμός) δεν διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο εμφάνισης υποτροπής του υπερπαραθυρεοειδισμού σε σύγκριση με τους ασθενείς με νορμοπαραθορμοναιμία.